Wilco ontmoet zijn idool Aubameyang

Zaterdag 16 december 2017

Het is zover! Mijn wens om naar Borussia Dortmund te gaan, samen met pa en ma en mijn grote broer Brian, in een limo, gaat door. Het is heel spannend en mijn buik had spanning.

Tegen 15.00 uur kwam de limo voor het huis. WAUW !!! Wat groot en lang. De meneer deed de deur voor ons open en we mochten instappen. Er zit zelfs een bar in en een bank. Ook stond er een mandje in met allemaal boodschappen. We mochten dat allemaal opeten: cola, sinas, chips, chocola, kaas en worst en zelfs ham/kaas croissantjes, mmmmmmmm. Het feest kon al beginnen.

In Dortmund kwamen we in de file. Heel, heel veel auto’s en we hadden geluk. We konden met de limo vooraan en werden afgezet bij het stadion. Daar stond Monique van Kans voor een Kind samen met haar man ons al op te wachten. We gingen richting het SIGNA IDUNA PARK stadion. Het was er heel druk en we moesten goed bij elkaar blijven. Ik had er helemaal zin in. We kregen de kaartjes en ik mocht ook iets uitzoeken in de fanshop. Ik wist direct wat ik graag wou: een sweatpak van Borussia Dortmund. Maar we moesten eerst naar onze plek op de tribune. Dat was spannend. We zaten helemaal bovenin. Toen we bij onze plek waren ging ik zitten, trilde helemaal en werd blij, heel blij van binnen. Wat een groot stadion en wat veel mensen. We werden er stil van. Ongelooflijk dat we hier waren. 81.000 toeschouwers. Kippenvel van het liedje You Never walk Alone, nu nog als ik er aan denk.

De wedstrijd was erg spannend. Eerst achter met 1 nul en daarna in de 68e minuut een penalty die mijn idool Aubameyang raak schoot. Ik was door het dolle heen en het hele stadion stond op zijn kop. Yes Yes Yes Doelpunt. Gelukkig 1-1. Het kon niet meer stuk. In 89e minuut kwam zelfs het winnende doelpunt. We hadden gewonnen. Iedereen barste los.. kippenvel, door het dolle heen. Uitslag 2-1.

Weer beneden stond Monique ons op de afgesproken plek op te wachten. Ze hadden nog een verrassing voor mij: er was voor mij een Meet en Greet georganiseerd met mijn idool Aubameyang. Ik wilde hem graag feliciteren met zijn doelpunt en overwinning. We liepen met elkaar naar buiten en gingen een andere ingang in. Daar mochten we eerst niet naar binnen. Toen zorgde Monique ervoor met een telefoontje dat we toch door mochten lopen. We zagen allemaal hele dure auto’s en de spelersbus van Hoffenheim. De spelers stapten erin. Ze keken niet zo blij, want ze hadden verloren. Toen werden we opgehaald door een meneer. We liepen naar beneden en kwamen in de persruimte. Ik kreeg een t-shirt van Aubameyang met 17 erop. Het paste perfect. Er werden daar spelers geïnterviewd en opeens kwam daar mijn idool Aubameyang aan samen met zijn zoontje. Hij had een hele grote glimlach. Ik werd even heel zenuwachtig en dacht: hij is bijna net zo groot als ik… Hij gaf mij een hand en hij ging een handtekening zetten op mijn nieuwe shirt dat ik net had gekregen. Ik vroeg aan hem ‘foto’ en hij pakte mijn mobiel en maakte een selfie. WAUW WAUW WAUW!!!! Hij heeft mijn telefoon aangeraakt. Toen ging hij weg (vergeten om hem te feliciteren). Nog helemaal onder de indruk dat dit gebeurd was zie ik ineens Alfred Schreuder staan. Ik ben er naar toe gelopen en heb ook nog met hem gekletst en toen we naar boven gingen zag ik Marco Reus. Ik vroeg of hij met mij op de foto wou. Dat wilde hij wel. Wat gaaf. Ik kon bijna niet geloven wat er allemaal gebeurd was.

Daarna zijn we naar de fanshop gegaan en heb ik een sweatpak uitgezocht. Deze ziet er super cool uit en is heerlijk zacht. De limo stond weer voor en we zijn weer ingestapt en richting Langeveen gegaan. Om 00.15 waren we weer terug. Wat een dag en wat een indrukken en wat gaaf dat we dit met zijn allen mochten beleven. Heel erg bedankt voor alles, Kans voor een Kind heet ons een onvergetelijke dag bezorgd.

P.S. De zwarte stift waarmee hij schreef ruikt nog naar hem… lekker!